cuma

cuma günleri

bulutlar kaplar

yorgun şehrin

camdan kulelerini.

görünmez olur,

metal kuşlara yol gösteren

parlak kırmızı gözleri.

bulutlar,

beyaz elbiselerin

ümitsiz hayallerinden doğan

ve asit yağmurlarıyla dökülen

yeryüzüne

pazartesi sabahlarının o

puslu sıkıntısında.

mitoz

kısa sürdü saltanatı
tek hücrenin
bölündük
çoğaldık.
ellerimiz oldu
ve gözlerimiz
ve susmak bilmeyen koca ağızlarımız.
büyüdük sonra
çok bilinmeyenli denklemlerden
az bilinmeyenlilere
terfi ettik.
öğrendik ki büyümek
havuz problemlerini gözü kapalı
çözmek demekmiş.
o yüzden "neden böylesin?" diyenlere
cevabım hazır:
"ben matematikten hep sınıfta kaldım."

yapboz.

rüzgarlar minik pamuk parçaları taşır
ve yağmurlar
çöl kumlarını
serpelerken üzerimize
dururduk bir kırmızı çatının altında
sen ve ben
ben ve sen
o çatı ki tek kalkanımızdı
geçmişten gelip
simsiyah gökyüzünde asılı duran
ölü galaksilere karşı

küçüktü
ecişti
bücüştü
kahverengi rüzgarlar yıkardı
inatla yeniden yapardık
beraber
ve her seferinde kıpkırmızı
ellerimizin
soluğumuzun
aşkımızın
kırmızısı.